صدای گام های گریه می آید

دوباره آمدی

کنار پنجره ، شعری نوشتی و رفتی

این بار صدای قدم های تو را

از پس پرده گاه گناه وگریه شنیدم

حالا به اولین ستاره که رسیدی بپرس

کدام شاعر غزلپوش شبانه ، عشق را

در برگ های ولنگار دفتری کهنه می نوشت

اما...

تو که نشانی شاهراه ستاره را نمی دانی همیشه

از سیب و ستاره و روشنی قصرهای کاغذی که می نوشتم

می گفتی هزار پروانه هم که بر برگهای دفترت بچسبانی

پینه ی پیر و یاس علیل باغچه ی ما گل نمی دهد

هیچ وقت بهار طلایی روز و رویا راباور نکردی ! گل من

هیچ وقت .....

تقدیم تنها عشقم

چقدر شعر سرودم برای چشمانت

از آن زمان که شدم مبتلای چشمانت

به حال و روز دلم خنده کردی اما من ...

چقدر گریه کردم برای چشمانت

پر کشیده است به آتش همه وجودم را

ماه گرم تو آن شعله های چشمانت

به یک اشاره است آماده ام بریزم تا

تمام هستی خود را به پای چشمانت

فقط به خاطر تو بر لبم جاریست

تمام این غزلم روی نمای چشمانت

تقدیم به زیباترین دختر زمین

                                              ماندانا.............

به نام تک نوازنده ی تار محبت

« به شرجی ترین سایه می بارمت

               ببین با کدام آیه می آرمت

                           غزل مهربان تر شده مهربان...

                                     به جان خودت دوست می دارمت»

تقدیم به تنها عشقم